Ik denk dat iedereen zich hier wel in kan herkennen: Je maakt een levensveranderende keuze voor jezelf met volle overtuiging. Die keuze schenkt je de emoties van blij en gelukkig zijn. Je bent vastberaden te doen wat er voor nodig is om jouw doel te bereiken. Maar dan gebeurt het leven. De motivatie het pad te bewandelen is ineens verloren. Hoe vind je de emoties terug waarop je zo vastberaden die keuze gemaakt hebt? Hoe vind je die motivatie terug in de twijfel van de obstakels?

Drie maanden geleden ontmoette ik een bijzondere vrouw in mijn praktijk. Een transvrouw die ooit de keuze maakte om de transitie aan te gaan omdat die keuze haar blij en gelukkig maakte. Maar toen ik haar ontmoette zag ze er verslagen, bijna levenloos uit. Wat ooit een krachtige beslissing was om in transitie te gaan, voelde nu zwaar en onzeker.

Het pad dat je bewandeld nadat je van je droom werkelijkheid maakt, is moeilijker dan we denken. Zo optimistisch en met volle overtuiging streven we een doel na. Maar de werkelijkheid komt vaak met meer obstakels dan de illusie van een droom.

Ze vertelde me hoe opmerkingen over haar uiterlijk en de discriminatie van onwetenden haar steeds meer van haar pad afduwden. Iemand had gezegd dat ze mannelijke handen had. Iets waar ze zelf nooit eerder zo naar had gekeken. ‘’Ik vond eigenlijk altijd dat ik vrouwelijke handen had’’. Maar nu kon ze nauwelijks naar haar handen kijken zonder die woorden te horen. De blijdschap en euforie van haar keuze maakten nu plaats voor teleurstellingen en pijn.

Ik stelde voor een dagboek bij te houden en gaf haar opdrachten mee met diepe reflectievragen. Zo begon ze weer contact te maken met haar "waarom". De oorspronkelijke emoties achter haar besluit in transitie te gaan. Waarom wilde ze vrouw zijn? Wat betekende dat voor haar? En wat wilde zij, los van de mening van anderen?