Achter de harde vuist van een agressieve man schuilt vaak een wereld van pijn. Een pijn die niet altijd zichtbaar is, maar die diep vanbinnen alles in hem heeft aangetast. Vaak is die woede niet eens echt bedoeld voor de vrouw tegenover hem, maar voor iets veel ouder, iets wat hij misschien zelf niet eens begrijpt.

Hij is opgegroeid in een wereld die niet veilig voelde, waar angst en wantrouwen vertrouwde emoties waren. Hij leerde al jong dat hij niemand kon vertrouwen, dat hij zichzelf moest beschermen. En dat doet hij, keer op keer, vaak zonder dat hij het doorheeft.

Maar zijn pijn wordt daarmee de pijn van een ander. De vrouw die aan zijn kant staat, die zoveel van hem houdt, wordt het doelwit van een woede die niet van haar is. Ze moet omgaan met de angst en verwarring van een man die zich vastklampt aan controle, omdat hij ooit geleerd heeft dat dat de enige manier is om overeind te blijven. Haar wereld wordt kleiner, terwijl hij steeds harder probeert vast te grijpen wat hij denkt te verliezen. Ze voelt de kracht van zijn angst, en die maakt haar kapot.

Toch, als je voorbij die façade van agressie kijkt, zie je een jongen die ooit zo bang was. Een jongen die zichzelf niet heeft leren beschermen met liefde, maar met woede. Het is geen excuus, dat weet hij misschien ergens diep vanbinnen ook wel. Maar het verklaart iets. Het laat zien waar het vandaan komt, die drang om alles onder controle te houden, die onrust die hem opvreet.

Voor de vrouwen die met zo'n man hebben moeten leven, is er een wereld van pijn die niet in woorden te vatten is. Hun wonden zijn echt, en hun verhaal verdient alle ruimte. Maar ergens, voorbij het geweld, voorbij de angst, zit een man die ook verdwaald is, die zijn weg terug moet vinden. Begrip is het een begin, niet om goed te praten, maar om te helen van een verleden dat als een schaduw over alles hangt waar we werkelijk naar verlangen: echte, onvoorwaardelijke liefde.